Alay sa Choc-Nut

Ang sarap-sarap ng Choc-Nut na ‘to
binubuksan ko pa lang
naglalaway na ‘ko.
‘Di nga magkanda-ugaga
sa pagpunit ng papel na balot e.
Hayun, sa pagkahayok,
tuloy, Choc-Nut muntik nang
malapirot.
Leche!
Kapag lumabas na
ang balot mong palara –
ayan na, malapit na –
alam kong matitikman na rin kita
lasa mong kakaiba.
Diyos ko, salamat talaga!
Dahan-dahan kong bubuksan
makikita ang ‘yong kahubaran.
Haaaay! Langit!
Anong kasiyahan!
Iningatan kong huwag madurog
hinawakang parang itlog
saka inilapit sa bibig ko
ang kaaya-ayang bisyo.
Tangina!
Nalaglag pa’ng isang piraso!
Sayang.
Pupulutin ko na lang.
Aba, grasya rin ‘to ‘no.
Kaya bago pa mangalaglag,
Please lang huwag!
Isinubo ko lahat
buong Choc-Nut!
Kaaakh! Kwaaakh!
Aaakh!
Tuloy, ako'y napaubo,
sa lakas ng pagkakasubo.
Tubig! Tubig!
Dali-dali akong tumakbo
sa kusina para uminom
ng tubig na malamig,
Glug… glug… glug.
Aaaaaah…
Glug… glug…
Uhmmm…
Putang Choc-Nut ‘to
Papatayin pa ‘ko!

- written some time in 1998, published in the anthology called Bubot at Tatlong Dosenang Sundot ng Damdamin, by Finkomarts

This was one of my earliest poems. I've lost all copies of the book and the poem, and I only recently encountered it online when I googled my name. I came across a blog with this poem. Thanks to Ellysa Sy of Caloocan City, who posted it. You can find her post and her blog here.

Who knows, one day this might just become a song. Hahaha!

Incidentally, I think it's worth mentioning that the book, Bubot at Tatlong Dosenang Sundot ng Damdamin, is catalogued in the Ateneo Libraries Union Catalog, archived in Ateneo's Rizal Library. Good to know somebody still has a copy.

Ritwal (Para kay Babs)

Hindi sumikat ang buwan sa langit,
nagtago sa likod ng kumot ng gabi,
nakipag-taguampung sa mga gabutil na salitang
sumingaw mula sa makipot na mga siwang

ng aking kamalayan. Hinanap ko sa usok ng ulan
ang bilugang hugis ng buntis para tumiktik
ng sariwang bahay-bata – lahok sa gayumang
ipapampahid sa tigang kong tiyan – upang

gulatin lamang ng katotohanang
katabi ko na ang mapaglarong buwan,
walang belo at matiyagang naghihintay
na pawalan ko ang mga usal na hahagad sa kanya

at magsasabing, “Taya!” (Kapag gising masikip
ang siwang kaya tinatapalan ito ng mga nginangang
dahon para di maghilom.) Nag-usal ako ng dasal.
Umungol ang buwan. Sinimsim ko ang pait saka

idinura ang latak ng damong kanina pa
nginunguya. Pinalapot ko sa aking paanan
ang magkahalong laway, latak at alikabok
saka ipinahid sa likod ng magkabilang tainga.

Natigalgal ang buwan sa ritwal. Umungol
kasabay ng pag-init ng ipinahid na putik.
Hinawakan niya ang aking tiyan at lumuha
sa naramdamang pagkalam nito. “Heto

ang bilugang hugis ng buntis. Samsamin
mo ang tamis at pait ng minsan kong
pagdaplis sa maikli mong buhay.”
At doon nahati ako sa baywang

nilipad ng maiitim kong mga pakpak
habang naiwan ang kalahati ng katawan.

Cannibalism

Sa paghawak
sa armas kong pilit
binabayo
dama ko
pagkaupos ng sigarilyong hithit.
Sa pagningas ng aso
at pag-init ng laman
nararamdaman
pagkaubos ng kaluluwang said.
Bawat ulos
tumatagos
sa diwang nananaghoy.
Mga ungol dumadaloy
sa bawat hinga ng kalul’wa’t
usok na binubuga.
Bawat hampas
umaalpas
urirat.
Mga mata’y di maidilat
sa kahubarang bilad.
Humahagod.
Hininga’y inaanod.
Nalulunod sa kahibangan ng katawan:
Lamang pilit na ninakawan,
sariling katawan pinatulan.